Zwijgen en stil zitten!

Onze eerste observatieweek zit er bijna op. We hebben al veel geleerd uit deze dagen…

We kunnen zeggen dat de leerstof hier voor een groot deel overeenkomt met de leerstof in België. MAAR… er is echt wel HEEL veel theorie. De studenten zijn het hier gewoon om stil te zitten en een hele les te schrijven. Dit vinden we wel een beetje jammer. Zeker als je weet dat de studenten op het einde van de les niet eens weten waar de les over ging… De leerkrachten komen hier ook vaak een kwartier (of langer) te laat: vaak zien we dat de ‘class captains’ de leerkrachten moeten zoeken op de campus omdat ze gewoon niet weten dat ze les moeten geven.

De leerkrachten zijn hier wel heel vriendelijk tegen ons: ze zien ons precies een beetje als beste vrienden. Dit merken we vooral aan de handdruk die we krijgen: een stevige, harde handklap. We kunnen het echt wel goed vinden met de leerkrachten hier!

Gisteren hebben we voor het eerste de was gedaan… Mama’s, nu missen we jullie toch wel een beetje! Natuurlijk moest het net op dat moment beginnen onweren, JOEPIE! We hebben dus snel een noodoplossing moeten zoeken en de kleren in ons huisje gehangen.

Op ons college zitten er ook veel dove mensen. We zijn dus volop bezig met het leren van gebarentaal. (de studenten zijn hier heel goed in!) Gisteren hadden we zelf ons eerste gesprek met een doof persoon uit onze straat.

Wat ons nog altijd het meest ontspant hier in Zambia, is het thuiskomen… het zien van al die lachende gezichtjes geeft ons echt een goed gevoel. En dit levert ons natuurlijk mooi foto materiaal op… 

Een drukke dag op het Kitwe College…

Onze eerste observatie dag zit er ook weer op. Het was druk druk druk… Van 8u ’s ochtends tot 16u30 ’s avonds volgen we de lessen van de eerstejaarsstudenten hier op het Kitwe College op.

De lessen zijn hier grotendeels te vergelijken met de lessen in België. De leerkrachten geven een korte introductie, de studenten spelen hier wat op in en daarna schrijft de leerkracht de theorie op het bord. Het enige grote verschil dat we hier merken is het gebrek aan praktijkgerichte voorbeelden. (hopelijk kunnen we op dit vlak in de komende weken iets meer betekenen voor de studenten!)

Onze dag was zeer vermoeiend, zowel door de lessen die we hier volgen als door de studenten… Soms hebben we het gevoel dat we hier wat gezien worden als een ‘attractie’. Iedereen wil met ons op de foto en  iedereen wil met ons babbelen. Heel vriendelijk natuurlijk, maar voor ons is dit heel druk.

Ook het feit dat we hier vaak bruin water moeten gebruiken om ons te wassen, maakt ons wat gestresseerd… Tijdens de middag kwamen we in ons huisje onze lunch opeten. We kwamen tot de conclusie dat ons water terug helder was! (opluchting!!) Maar dit had natuurlijk als gevolg dat we ons heel de namiddag in de klas hebben opgejaagd: ‘zouden we ons vanavond eindelijk nog eens proper kunnen wassen?’ En jawel hoor, we hebben goed nieuws! Vandaag konden we ons eindelijk nog eens met helder water wassen!

Als ontspanning hebben we deze avond nog wat met de kindjes in de straat gekleurd. We merken dat de kinderen hier echt gehecht aan ons geraken, ze zijn altijd super enthousiast als ze ons zien! Na de afwas te hebben gedaan (samen met de kindjes aan de voordeur) hebben we nog een lekkere macaroni gegeten! (Joepie, geen cornflakes vandaag!)

Misschien nog een leuk weetje van deze dag: tijdens het maken van de macaroni kroop er een kakkerlak van onder onze pan… Smakelijk!

Eerste schooldag

Doordat we al vol spanning uitkeken naar de eerste schooldag, waren we al vroeg wakker. Na het ontbijt zijn we het hier al een beetje gewoon om de afwas te doen. We stapten naar onze lavabo, en vulde een fles met water… BRUIN water. ‘Ohnee, wat is dit nu weer,’ hoorde je Laura al zeggen. Gelukkig hebben we tabletten mee om ons water te reinigen. We probeerden dit vandaag voor het eerst uit, en ja hoor het werkt! Wat later konden we de afwas dan toch met proper water doen. Het enige probleem is nu wel dat er ook uit de douche bruin water komt… Met als gevolg dat ons haar heel vuil aanvoelt… Ohja, het zal wel weer beteren zeker?

Daarna was het dan eindelijk zo ver… Onze eerste schooldag. Om elf uur hadden we afgesproken met Miss Peggy (=Miss Ngandu), zij zou ons een korte rondleiding geven op het College. Om kwart na elf kwam Miss Peggy aangestapt, ze was onze afspraak vergeten… Maar dit was geen probleem, ze maakte onmiddellijk tijd voor ons vrij.

Na even te hebben gepauzeerd (een halfuurtje), trok ze met ons naar de ‘staff room’. Dit is een soort grote zaal in het College waar de leerkrachten samen komen, we denken dat het vergelijkbaar is met de leraarskamer. In deze zaal vonden we de ‘time table’ van de lessen die plaatsvinden op het college. Sanne schreef het uurrooster op, zodat we elke dag op tijd aanwezig konden zijn in de lessen. Daarna gaf Miss Peggy een korte uitleg over de afkortingen die we op de time table terugvonden. Vervolgens maakten we, samen met Miss Peggy, de afspraken voor de volgende drie weken: deze week gaan we observeren bij de eerstejaarsstudenten, volgende week bij de tweedejaarsstudenten en de week daarna gaan we in de kleuterklas een kijkje nemen.

Na de korte uitleg en enkele afspraken te hebben gemaakt, toonde Miss Peggy ons de klaslokalen. De studenten waren heel enthousiast als we de klas binnenliepen: we werden onmiddellijk begroet en sommige studenten sloegen al een babbeltje met ons. Ook mochten we al een kijkje nemen in de ‘model school,’ dit is de kleuterklas die zich op de campus bevindt. De studenten noemen dit de ‘model school’ omdat ze af en toe, tijdens hun lessen, eens een kijkje mogen nemen in deze klas. In de kleuterklas zagen we ook de groene tafeltjes en stoeltjes die onze voorgangers (Janne en Tess) hadden gedoneerd aan de kleuterklas.

Bij het binnenkomen in de kleuterklas waren de kleuters aan het eten op de grond. Zo’n 12 schattige, bruine oogjes keken ons vol verwondering aan. We waren natuurlijk onmiddellijk verkocht. De kleuters kwamen spontaan naar ons toe, de ene al wat ‘banger’ dan de andere. De kleuters begonnen al snel met ons te spelen, maar jammer genoeg was het al tijd om verder te gaan met Miss Peggy.

Rond 13u zat onze eerste schooldag er al op. En gelukkig maar… Bij het thuiskomen begon het onmiddellijk te regenen en te donderen. Het regende hier al eerder, maar vandaag was het de eerste keer dat het ook echt binnen (in ons huisje) regende. We sprongen natuurlijk onmiddellijk recht, begonnen vlug onze potten af te wassen en begonnen met het verspreiden van de potten en pannen in het huis. Er staan enkele potten en pannen in de gang en ook enkele op Sanne haar bed… Oja, nog een leuk weetje: we zitten sinds deze middag ook zonder water… Douchen zit er dus ook niet in vandaag! Als dat maar goed komt….

Presidentsverkiezingen in Zambia

Naar aanleiding van het overlijden van president Michael Sata, konden de Zambianen op dinsdag 20/01 hun nieuwe stem uit brengen. We wisten echter niet dat de uitslag van deze stemming plaatsvond op 24/01 in de avond…

Na een lange en vermoeiende dag besloten we  een filmpje te kijken op de laptop. Na ons geïnstalleerd te hebben op Laura’s bed, genoten we van onze ‘quality-time’. Rond tien uur ’s avonds werd onze quality time echter onderbroken… We werden opgeschrikt door allerlei roepende mensen in de straat. Heel stilletjes stapten we naar de deur en piepten we eens buiten. Wat we daar zagen, was een echt schouwspel! Iedereen liep door de straten, omhelsde elkaar, riepen allerlei Zambiaanse woorden,… We stonden verbaasd te kijken. Na enkele minuten zag onze buurman, David, dat we niet begrepen wat er aan de hand was. Hij vertelde ons het hele verhaal van de presidentsverkiezingen en de uitkomst die de Zambianen net te horen kregen. Na wat gebabbeld te hebben, vroeg hij of we eens wouden kijken naar de plaats waar iedereen naartoe liep… Uiteraard zeiden we geen neen, maar we wouden wel graag hebben dat David meeging om ons te begeleiden.

Samen met David stapten we langst de modderige baantjes richting het Kitwe College. Sanne liep voorop met een zaklamp in de hand (er is hier namelijk nergens verlichting als het avond is). Eens we aan het Kitwe College aankwamen, zagen we een prachtig spektakel. De Zambianen stonden in cirkels te dansen en te zingen onder begeleiding van djembées. Na enkele minuten, werd Sanne al uitgenodigd om mee te dansen met de andere Zambianen. David en Laura keken al lachend toe hoe Sanne meegetrokken werd in de cirkel. Onmiddellijk stonden er tientallen fototoestellen rond Sanne, dit zagen de Zambianen natuurlijk niet elke dag! Ook Laura moest er natuurlijk aan geloven. Zij werd echter niet uitgenodigd om te dansen… Zij kreeg de eer om de Zambianen te begeleiden in hun dansen en zingen door het bespelen van de djembées.

Dit was een nacht om niet snel te vergeten… Samen genieten we nog steeds van dit spektakel!

Aankomst in Kitwe

23/01/2015

Gisteren was het eindelijk zo ver, eindelijk zouden we ons huisje voor de komende 2-3 maand zien. Met een bang hartje vertrokken we richting Kitwe, samen met Sydney en Hanne. Na een uurtje was het eindelijk zo ver: we zagen ‘The Kitwe College of Education’. Onze eerste indruk was: ‘WOW, het is hier groter dan verwacht!’

Om tien uur hadden we afgesproken met Miss Peggy, onze mentor die ons zal begeleiden in Kitwe. Rond kwart voor elf zagen we ze dan eindelijk: een heel leuke en vriendelijke dame! Toen was het moment daar eindelijk… Miss Peggy toonde ons de weg naar ons huisje. Met de auto van Sydney reden we langst de bobbelige wegentjes richting het huisje. Toen we daar aankwamen, waren er twee mannen onze bedden in het huis aan het ‘duwen’. De bedden waren namelijk veel te groot en geraakten moeilijk door de deur. De mannen hebben een halfuurtje geduwd, getrokken, verschoven,… Maar zagen uiteindelijk in dat het niet zou lukken. Daarom haalden ze snel twee andere bedden. Ondertussen konden wij eens rondkijken in het huisje…

Het huisje is veel groter dan dat wij verwachtten. We kunnen het huis opdelen in 5 ruimtes: de slaapkamer, de keuken, de opbergplaats, de ‘badkamer’ en het toilet. Miss Peggy vertelde ons dat het vooral binnen zou regenen in de opbergplaats…. Laat ons hopen dat het daar bij blijft!

Daarna werden we even rondgeleid in het College, zo werden we onder meer voorgesteld aan de directrice. Ondertussen was het al zo’n één uur in de namiddag. Ons buikje begon al een beetje te grommen… Miss Peggy wees ons de weg naar haar huisje en daar mochten we, in haar keuken, iets voor onszelf koken (?!) wat we toch wel een beetje raar vonden… Maarja, we maakten ons een omelet en aten deze op aan de deur van Miss Peggy (want het is hier veeeeel te warm om binnen te zitten!) Daarna hebben we ons wat geïnstalleerd in ons huisje en gewacht op Miss Peggy, die zou ons met haar auto komen halen om de eerste inkopen te doen.

Na onze inkopen te hebben gedaan, was het al bijna etenstijd. We besloten om spaghetti bolognaise te maken… wat achteraf een heel avontuur bleek te zijn... Voor we vertrokken naar de winkel, kwam ons eerste probleem namelijk al opdagen: de elektriciteit was uitgevallen. Rond zes uur sprong het licht eindelijk terug aan, ‘YES WE KUNNEN TOCH WARM ETEN VANDAAG!’ Ofja, dat dachten we toch… Na het plaatsen van de potten en de pannen op het fornuis, hebben we de elektriciteit voor het fornuis aangezet. De lichten van het fornuis begonnen onmiddellijk te branden. ‘Mission accomplished’ zou je kunnen zeggen, maar dat was het jammergenoeg niet. Het fornuis wordt bediend aan de hand van draaiknoppen (stand 1 tot stand 6). We hadden alle standen op de hoogste stand gezet, namelijk stand 6. Het werd een kwartier later, een halfuur later, drie kwartier later… En nog steeds hadden de bekken KOUD. Sanne kreeg het al een beetje op haar zenuwen… ‘Ik wil ECHT GEEN cornflakes eten deze avond!’. Na wat prutsen had Laura het probleem eindelijk gevonden. Blijkbaar is de hoogste stand hier in Zambia, stand 1. Na een uur en een half wachten hebben we dan toch eindelijk kunnen genieten van onze Spaghetti bolognaise!

24/01/2015

Vandaag stonden we voor het eerst op in ons huisje. De bedoeling was om wat uit te slapen, maar dat zit er hier precies niet echt in: de mensen zijn hier al zeer vroeg wakker en maken heel veel lawaai. Na wat cornflakes te hebben gegeten, hebben we voor het eerst onze afwas gedaan in een basintje buiten aan de voordeur. De mensen hier in Zambia zijn het namelijk gewoon om alles buiten te doen, waarschijnlijk omdat er binnen te weinig plaats is of omdat het gewoon veel te warm is. De mensen zijn hier ook super vriendelijk! Bijna iedereen die ons huisje voorbij stapt roept ‘Hello, how are you?’. Na zo’n tien minuutjes buiten te zitten, zaten er al 10 kindjes bij ons aan de voordeur. De kinderen hier zijn allemaal heel nieuwsgierig en ook wel wat bang van ons. Maar na kennis te hebben gemaakt, zijn ze niet meer weg te krijgen. Ze hebben wat touwtje gesprongen en zelfs gedamd (op een bord met kroonkurken!).

Daarna zijn we te voet vertrokken naar het shopping centrum. Jaja, je hoort het goed: een SHOPPING CENTRUM. Het is wel even stappen… zo’n halfuurtje zijn we onder de baan (in totaal dus een uur!) Maar de tochten te voet zijn wel aangenaam, bijna iedereen die ons tegenkomt slaat een babbeltje of stapt zelf met ons mee. Na het winkelen zijn we iets gaan eten en drinken, in een bar aan het shopping centrum.

Daarna vertrokken we weer huiswaarts. Na zo’n 5 minuutjes stappen, kwamen we drie sympathieke mannen tegen. Zij moesten juist dezelfde weg op, en toonden ons een kortere baan.

Daarna kwam Memory, een meisje die in haar laatste jaar kleuteronderwijs zit, bij ons aan de voordeur zitten. We hebben een hele tijd gebabbeld met haar én we zijn zelfs uitgenodigd geweest om morgen mee naar de kerk te gaan… De mensen zijn hier zeer gelovig!

Nu gaan we nog een lekkere omelet maken en in ons bedje kruipen!

Aankomst in Zambia

Gisteren namiddag was het eindelijk zo ver… onze eerste ‘stap’ op het Zambiaanse land. Sydney (onze taxichauffeur) stond ons op de luchthaven al op te wachten. Hij bracht ons naar ‘the blue nile’, onze verblijfplaats in Lusaka (voor 1 avond). Daarna werden we uitgenodigd bij Veerle thuis. Eindelijk zouden we Veerle eens in levende lijve zien, spannend! We werden heel hartelijk ontvangen in het huis van Veerle en Michael (de man van Veerle). Michael maakte enkele heel lekkere pizza’s voor ons. Na wat gebabbeld en gegeten te hebben, waren we heel moe en hebben we als roosjes geslapen in the Bleu Nile.

Jammergenoeg was ons ‘dutje’ maar van korte duur… om half 8 (half 7 in België) stonden we al op. We aten een uitgebreid ontbijt in the Bleu Nile, en haalden daarna onze bagage uit onze kamer om uit te checken. Om 9u hadden we namelijk afgesproken met Sydney om door te reizen naar Kitwe. Maarja… het werd half tien, tien uur, kwart na tien… EN om half elf was het dan zover: Sydney kwam aangereden met zijn auto. Het wachten zijn we hier al een beetje gewoon aan het geraken. De Zambianen doen hier namelijk alles heel rustig aan. In de winkel is het dan ook niet ongewoon om een halfuurtje te wachten.

Na het ophalen van onze frigo (die we de dag daarvoor kochten) kon onze reis naar Kitwe eindelijk beginnen. In de auto hebben we onze ogen wel opengetrokken: alle mensen lopen hier op en rond de weg. Overal zijn er Zambianen spullen aan het verkopen, soms zelf op heel gevaarlijke plaatsen (tussen de auto’s, op de spoorweg,…) Kinderen (tussen de 5 en 12 jaar) met een baby op hun rug, is hier ook niet ongewoon. De Zambianen zijn wel heel vriendelijk en goedlachs, dit merkten we ook als we een tussenstop deden in een schooltje (waar Sydney iets moest afleveren). De directeur van de school kwam ons onmiddellijk begroeten en sloeg een babbeltje met ons. De kinderen, die aan de poort heel verwonderd aan het kijken waren, zwaaiden naar ons en staken hun duim omhoog.

Aangezien onze tocht naar Kitwe maar om 11u van start is gegaan, zijn we maar tot in Ndola geraakt. Het wordt hier in Zambia namelijk heel vroeg en heel snel donker. Syndey bracht ons daarom bij Hanne, die net zoals Veerle werkt bij VVOB. We mochten de nacht doorbrengen bij haar thuis samen met Jeremy (haar man) en haar twee heel lieve kinderen. Morgen reist Hanne samen met ons en Sydney mee naar onze verblijfplaats in Kitwe, alweer iets spannend om naar uit te kijken!

Tijdens het winkelen zei een Zambiaan ons ‘Welkom in het land van de lachende mensen’, we kunnen alvast zeggen dat dit niet gelogen is.

Nog 11 dagen te gaan... 

Wij (Sanne Clottemans en Laura Melkebeke) vertrekken bijna op ons Zambiaans avontuur. 

Het begint bij ons al een beetje te kriebelen, vandaar ons eerste berichtje op onze blog!

Als derdejaarsstudent kleuteronderwijs aan de Arteveldehogeschool, krijgen wij de kans om 3 maand stage te lopen aan het Kitwe College of Education in Zambia. Deze kans werd voor ons mogelijk gemaakt door de samenwerking tussen de Arteveldehogeschool en VVOB.

VVOB is de Vlaamse Vereniging voor Ontwikkelingssamenwerking en technische Bijstand. In opdracht van de Vlaamse en Belgische overheid draagt zij bij aan de kwaliteitsverbetering van het onderwijs in ontwikkelingslanden. In Vlaanderen werkt VVOB aan meer draagvlak voor onderwijs als hefboom voor gelijke kansen in Noord en Zuid. 

VVOB is op dit moment actief in 9 landen: Cambodja, DR Congo, Ecuador, Rwanda, Suriname, Vietnam, Zambia, Zimbabwe en Zuid-Afrika. 

Onze taak in Zambia is het ontwikkelen van kosteloos didactisch materiaal, samen met de studenten van het Kitwe College.

Meer informatie en foto's van ons avontuur zullen jullie op deze blog terug kunnen vinden vanaf 21 januari (aankomst in Zambia) tot 15 april (vertrek uit Zambia). Wij hebben er alvast veel zin in! 

Groetjes, 
Sanne en Laura (en tot snel!) 

Wie graag meer te weten komt over VVOB
kan altijd een bezoekje brengen aan de  webstite:
http;//www.vvob.be